وقتی چشمانم را از دنیای زیبایتان بستم
در قبری تاریک پنهانم مسازید
چون لکه ننگی که از صفحه روزگار میزدایید
بگذارید چشم در چشم خورشید بدوزم
و او خود بخواند همه آنچه را که عمری توان گفتنش نبود
روزگاری تنم گرمترین آغوشها بود
برای آنانی که دوستشان میداشتم
و چشمانم آیینه تمام عیار احساس
قلبم
چکیده عشق
و دستانم
نوازشگران گیسوان بلند محبت
عریانم مسازید
من از هماغوشی با تن سرد خاک بیزارم
اشکهایتان نیز ارزانی خودتان باد
خوب میدانم در آن هنگام که ناقوس سومین طلوع خورشید به صدا درآید
یادم از خاطرتان زدوده خواهد شد
و من
برای همیشه به ابد یت خواهم پیوست
بسترهاتان همیشه گرم
زندگیتان همیشه سبز
اما. . . اما
همیشه بخاطر داشته باشید
دوستتان خواهم داشت
همقطاران کاروان عشق
جاودانه و بی چشمداشت
تا ابد
۳ نظر:
وصیتت کمی طناقذ داره استاد
انگار درد دله نه وصیت
انگار اگه میخواد وصیت بشه، کمی باید روش کار بشه
کمی هم فکر
اسمش رو عوض کردم ، جهانگل ، چه فرقی میکنه تو اسمش رو بذار پیت حلبی !ضمنا کامنت بالا مال خودم بود که چون اشتباه تایپی داشت پاکش کردم و سانسوری هم در کار نیست
ارسال یک نظر